Sana bir düş anlatacağım.
Kelebeklerin gerçekten de bin bir renk olduğu bir düş bu. Düşümde zürafalar filleri sırtlıyor, berrak suların üzerinde deve güreşine tutuşuyor. Galibin de mağlubun da mutlu olduğu suların etrafında çocuklar var, alkış kıyamet tezahüratlar… Taraf tutmuyor çocuklar, anın içinde keyiften mest olmuşlar, göz kapakları da kulak arkaları kadar mutlu. Düşümde kadınlar toprağı okşuyor, toprağın şefkati kadının bereketine karışıyor, nice yemişle karşılık veriyor toprak bu okşamalara. Yemişler de bin bir renk. Çocuklar iştahla yemeye durmuşken yemişleri, ağızlarından akan sular toprağa dönüyor. Toprak gülümsüyor önce, tutmuyor kendini sonra, kahkahaları çocukların kahkahalarına karışıyor. Düşümde adamlar, kadınların saçlarını tarıyor, örüyor, omuzlarından öpüyorlar kadınları. Adamların kutsadığı omuzlarda taptaze yaseminler, menekşeler açıyor; cennetkuşları gelip yaseminlere konuyor. Düşümde çiçekler de bin bir renk, kuşlar da… Kuşun kanadındaki hava gülümsüyor, havanın bile kahkahası duyuluyor; ferah, içten ve ılık. Düşümde Yaşam kutlanıyor, Havva ve Adem’den bu yana ne kadar çok Can varsa, hepsi bir arada. Ayaklar çok kutsal düşümde, Yaşam ile canların bağı ayaklar… Parmak uçları gülümsüyor ayakların, her canın parmakları başka renk. Bin birden de fazla yani… Düşümde bebekler emekliyor, parmak uçları ve avuçları ile değiyorlar toprağa. Tüm canlılar seyir halinde, bebekleri izliyor. Ne zaman ki bir bebek ilk adımını atıyor, yeni bir renk ekleniyor düşümün paletine. Ayakları yeri öperken, koca bir ateş yanıyor havada, kahkahaların rengi ateşin rengine, ateşin rengi parmakların rengine karışıyor. Düşümde cümbüş sürerken renkleri saymaya çalışıyorum hala…Duruyorum sonra, gülümsüyorum düşüme. Gözlerim ayaklarıma kayıyor, kirpiklerim gülümsüyor. Ayaklarım düş mavisi olmuş, paletime bir renk daha ekleniyor, mavilikler şenleniyor. Düşümün cümbüşüyle bir oluyorum, yaşama karışıyorum.

Bugün çok güzel düştüm. Leyla leyla telefona bakarak yürüyor ve düşüyor diye kızdığım annem gibi düştüm. Normalde kendime de çok kızardım. Ne demek bu ‘normalde’ bilmiyorum. Neyse. Popom da ağrıyor ama gülüyorum. Popom daha çok ağrıyacak gibi ama ben yine de gülmeye devam edeceğim. Çok da öyle söz vermeyeyim, belli olmaz benim işim. Yarın köşede bir kelebek görüp de ağlayabilirim. İçimde saf bir coşku var, oturamamaktan kaynaklı bir enerjiden de kaynaklanıyor olabilir tabii. Bilemiyorum. Düştüğüm andan beri bu fotoğraf gözümün önünde, sanki denize ayağım değse iyileşirmişim gibi de bir his var içimde. Aklıma düştü ya fotoğrafı buldum. Önce uzun uzun baktım. Sonra koydum telefonu kenara. Kapattım gözlerimi ve açtım kollarımı iki yana. Aynı böyle güldüm yine, ayağım denizdeymiş gibi. Sonra hangisi sahici acaba dedim, ‘essah mı gız’ derler bizim oralarda. Essah olanı seçme fikrini sevmedim. Aldım kalbime ikisini de sahici sahici. Popomdan özür diledim sonra, akılsız başımın cezasını çektiği için. Hem de en sahicisinden bir özür. İçimin şefkatini sevdim sonra. Sevindim kendime. Oh dedim. Yine güldüm, gülüyorum. Gülerken tomurcuklanan orkidemden de şahitlik istiyorum. Bir tutam öpüyorum kıyısından. Sanki deniz kokuyor tomurcuk. Tomurcuktaki deniz kokusu da sahici. Ve benim içimdeki deniz kadın da çok sahici.
Öyle işte.
Muhabbetle🧡
Sahici/Sahilci

Dur, dokunma!

Sivri orası

Kanarsın.

Hayır, dokunma!

Yumuşak oralar

Batarsın.

Sakın dokunma!

Sıcak burası

Yanarsın.

Hayır hayır

Dokunma!

Sert orası

Acırsın.

Ne?

Burası mı?

Burayı ben de hiç tanımıyorum.

Kim bilir

Belki burada

biraz

sağalırsın.

Her şeyi hatırlamak istiyorum
Benden çok öncesini
Ve çok sonrasını
Marsilya’daki kırmızı çizgileri
Abidjan’daki çamaşırcılar mahallesini
ve Galata Kulesi’ni
Aynı adımlarla
Aynı anda
Ama öncesiyle, şimdisiyle ve sonrasıyla
Gör-ebilmek istiyorum
Kilisede mum yakarken
Bohçamda Tevrat’la
Secdeye varıp
‘Amin’ diyebilmek istiyorum
Dalağımın sesini duymak
Ufkun ötesini saydamlaştırmak
Gökyüzündeki yıldızları saymak
Zihnimle kalbimi buluşturmak
Bir de ruhumu çağırıp
Kahveyle şarabı
Votkayla rakıyı harmanlamak
Nice ikramlarda bulunmak istiyorum
Doyumla hiçliği
Ahir ile dairi
Yaşamı
Ölümü
ve
Durmayı ağırlamak istiyorum balkonda
Susarak türküler haykırmayı
Erili dişile katmayı
Sarı ile kırmızıdan mor yapmayı
İmkanı
İmkansızlığı
Bütünlüğü ve
Tekliği
Bazen de
Birliği…
Hepsini
Şu anda
Azıyla ve fazlasıyla

Gözüm kapalı değil. Aksine görünenin ötesini görme kabiliyetine sahip bugün. Zamanın sağ kanadındayım. Büyük büyük büyük annem var önümde, daha çocukken, ela gözleri ile sorular sorarken. Karasını okşuyorum ela gözlerin.

Anneme uçuyorum sonra. Örgüleri iki yanında. Sessiz annem. Gülümsüyor annem. Başını okşuyorum sessizce. Gülümsüyorum yanaklarına.

Babamda sıra. Sol kanattayım. Onun da saçları var, ve pantolonu kısa gelen bacaklarına. Sarılıyorum ona. Elinden öpüyorum.

Odaya dönüyorum sonra. Gözyaşı bulutuma. Öpüyorum gözyaşlarımı. Şifamı öpüyorum. Sarılıyorum şifama, şifamın tuzuna.

Seninle ben, dünyayı değiştiremeyiz evet. Güneş bizim istediğimiz gibi doğmaz belki, ya da ne bileyim gözümüzü kapatıp kollarımızı iki yana açınca bir yıldız düşmez kucağımıza. Her acıya şifa olamayız belki. Denizi turuncu, gökyüzünü mor, yaprakları mavi, en sevdiğimiz günü sonsuz, en sevdiğimiz canı ölümsüz yapamayız. Belki kalplere dokunup, o derindeki rüyaları bulup, her birini olur kılamayız. Belki uçamayız… Belki çözemeyiz havanın karmaşasında nefesin kolaylığını…
Ama seninle ben, birbirimize bakıp, o yanılgıları birbirimizden sıyırıp, kutsayıp ortaya çıkan yalınlığı, birbirimizin dünyasında görülmemiş renklerdeki irili ufaklı umutlar olabiliriz.
Ve kim bilir bir gün, seninle ben, birbirimizin dünyası olabiliriz.

Yaz dediğin de biter Medus
Tenine düştü mü bir ürperti
Saçını okşadı mı o güzel rüzgar
Yastık kılıfı üşüttü mü yüzünü..
Sonbahar gelir Medus
Senin mevsimindir hani
Kimselere veremezsin
Hani öyle deli seversin!
Hani için kıpırdar senin
Sanki gözünü kapattığın hayallerin
Gelmiş bulmuşlar gibi seni
Hani sanki mandalları çıkarırlarmış
Gibi.

İçimde bir kadın var. Denizlerin en derininden, o aşkla baktığın gözlerden ve hatta gökyüzünden bile daha mavi! İçimde bir adam var. Ağustos güneşinden, mumun alevinden, dost eşiğinden bile daha sıcak! İçimde bir çocuk var. En beğendiğin romanın o en sevdiğin sayfasından, taze yeşermiş umutla bakakaldığın o tomurcuktan bile daha heyecanlı! İçimde bir mevsim var. Kıştan, dişinle kırmaya çalıştığın kabuklardan, yüzüne çarpan o kapıdan çok daha sert! İçimde bir saat var. Ters yönde giden o arabadan, kovalanan o kuştan ve hatta ışıktan daha hızlı! İçimde bir rota var. Hipnotize eden o sarmaldan, zirveye tırmandığın o patikadan ve söylenen sözlerden çok daha dolambaçlı. İçimde bir ev var. Gökkuşağından, yaz meyvelerinden ve tanıdığın o kadından çok renkli! İçimde bir masal var. Karagözden, rüzgarla gelen kanatlardan ve kapalı gözlerden daha hayalbaz! İçimde bir zaman var. Beyazdan, siyahtan ve maviden çok daha gizemli. Ve içimde bir gizem var. Zamanın ötesinde, ondan çok daha yerli.

Kısacık bir hayata
Bir ömür sığdırıyoruz
Kimimiz gökyüzüne uzanıyor
Kimimiz ırmaklara kavuşuyor
Kimimiz bir şarkı sözü
Kimimiz bir duvar tablosu
Kimimiz kuş olup uçuyor
Kimimiz toprağa kök salıyor
Kimimiz bir koku
Kimimiz bir ses
Ruhlarımıza isimler takıyoruz.
Genişten mi daralıyoruz
Dardan mı genişliyoruz
Bilmiyorum…
Ama neticede Can,
Hepimiz var oluyoruz