Sevmişti işte. Erkanından, eşrafından, hısımından ve hasımından, dostundan ve düşmanından öğrendiği gibi. Sevmişti Firdevs…

Bir varlığın gözlerinde kendini görmüştü Firdevs. Her ne kadar kendine benzemese de o yansıma, o olmak istemişti Firdevs.

İnsanoğlu niçin sever ki zaten başka? Derisinin altında yırtınıp duran, haykıran, dışarıya çıkmak için yollar arayan, her nefeste ve her nabızda dolan ve taşmaya çalışan benliğini salıverebilmek için değil midir sevmek? Sevmek bir varlığın gözünde, gönlünün en derinini, zihninin en dehlizini bulabilmek değil midir?

Sabaha karşı yine o gri koltukta oturmuş, sessizce izliyordu Firdevs, kendini.. Nasıl olabiliyordu da şimdi kendine bu kadar yabancı olabiliyordu? Neydi o gözlerinde gördüğü -ışık mı? Neydi saçlarını parlatan? Neydi dudağından yanağına kayan tebessümün -niçini? Soruyordu Firdevs. Cevaptan korkmadan, acıdan kaçmadan, ilk defa bir sonraki anda ne olur diye kurcalamadan, şimdide, şu anda, tam zamanında soruyordu Firdevs.

Gözlerini devirmedi aynada. Dimdik baktı kendine! Öyle ki yıllardır nice hallerine şahitlik etmiş ayna bile tanımıyordu sanki karşısındaki kadını. Sırlarından arınmış, perdelerini kaldırmış bu kadın; merakını eşikte bırakıp teslimiyete ulaşmış bu kadın, aynada devleşiyordu sanki. Ayna bu ya, yansıttığından mutlu olur muydu? Oluyordu işte.

Aynayı gri koltuğuna bırakıp kalktı Firdevs. Parmak uçlarında değil, taban tabana bir bütünleşmeyle bastı yere. Ayak uçları ile başı arasındaki mesafeye aldırmadan yürüdü yatak odasına.

Örtüyü kaldırdı, uzandı. Önce nefesini aldı ve uzanıp öptü ona kendisi olma fırsatı vermiş olan aynasının, o kutlu adamın başını…