Hayat damarları
Neşe pınarları
Düşünce topları
Su aygırları
ve
mesafeler.
İki yaka
Gergedan boynuzunda
Sevda kuşun göbeğinde
Rastgele kaptan
Rastgele!
Düzen
Adam uyandı. Uyanmak derken, gözlerini açmak değil kastettiğim, zihnini uyandırdı. Sonuçta gözünü açması için önce zihninin uyanması gerekiyordu, değil mi? Her şeyin bir sırası vardı, olmalıydı. Şimdi kalkmalıydı, komutları bir bir sıraladı, her bir komut sırasıyla işleme sokuldu. Ayağa kalktı, geceden açık kalmış lambayı söndürdü, perdeleri araladı, yatağı düzeltti, banyoya gitti, elini saçlarına geçirdi- ama o da ne!- komut sırası bozulmuştu, saçına giden elinin önce musluğu açması gerekiyordu… Ne oluyordu şimdi, şaşmaması gereken bir sırası, bir düzeni vardı onun.. Bu düzenin bozulmasına, hele ki bu düzeni kendisi bozmaya izin veremezdi, vermemeliydi..
Hızlıca yüzünü yıkadı, dişlerini fırçaladı..Hayır, kahve makinesini çalıştırmayı atlamıştı, ne oluyordu ona böyle? Neydi ters giden bu sabah? Neden gülümsüyordu aynaya bakarken, üstelik düzenini bozmuşken..
Dün geceyi hatırladı birden.. Kendini kandırdı, hatırlamış gibi yaptı aslında, zihni dalga dalga dün geceyi hücrelerine yayıyordu çünkü.. Unutması mümkün değildi ki hatırlasın.. Vanilya kokusunu, o kocaman gözleri, o sıcak bakışları ve biraz da o şapşallığı… Şapşallık derken yine kendini kandırdı, aslında hayatında daha önce böyle bir sevimlilikle karşılaştığını hatırlamıyordu… Sevimlilik değildi hatta daha önce karşılaşmamış olduğu şey, içine bir anda yayılan o duygu, o ılık duyguya oldukça yabancıydı..
Yatağa bıraktı kendini gülümseyerek ve hayal etti.. Bir çello, o ünlü Fransız restoranı, en sevdiği müzik, en sevdiği yemek.. Ve karşısında o ılık duygunun kahramanı kocaman gözler… Onunla alacağı milyarlarca nefesi düşündü, yapacakları seyahatleri, katılacakları davetleri, okuyacakları kitapları, tartışmalarını, barışmalarını…
Hepsini sırasıyla -bir bir- düşündü, düşledi.. Sırayı asla bozmadı hayal ederken…
Farkında değildi adam, yeni, yepyeni bir -düzen- hayal ettiğinin farkında değildi…
Fesleğen
Diyelim ki öyle.. Hadi kabul ettim diyelim, hadi inandım diyelim.. Hadi baktım gözünün içine, ‘tamam’ dedim diyelim.. Senin beni ikna etmene değil, kendi içimin, kendi benliğimin, içimdeki her bir hücrenin sesini, sessizliğini bastırıp zihnimi ikna etmesine izin verdim diyelim.. Hadi diyelim ki, kendime ihanet ettim, en sevdiğime yani… Hafızamı sıfırladım diyelim, istemediklerimi hatırlamayıp istediklerimi defterde tutacak kadar güçlüyüm diyelim.. Hadi oldu ya, tuttum elinden diyelim, kaldığımız yerden devam ettik diyelim.. Hadi benim kuş yüreğim tekrar havalandı diyelim, kanat sesleri duyuldu tekrar diyelim, cansız tarafları uyandı diyelim.. Dünya benim nefesimi duydu, duydu ve gülümsedi diyelim.
Peki sen, sen sevgili fesleğen, sen hücrelerine hükmedebilir misin?
Kısmet!
Bilmediğim duygular damağımda. Ağzımla tadıyorum artık hisleri. Hissetmenin ötesindeyim, yaşıyorum. Zıtlıkların dünyasında alabildiğine eş olmaya çalışırken o ağzımdaki ekşi tadın bastırılamaz üstünlüğü çıkıyor gün yüzüne. Kestiremediğim bir şeye ait, hatta belki daha önce hiç tanımadığım, bilmediğim. Lügatımı karıştırıp bulmaya çalışırken ismini, derinlerimdeki alfabeden birkaç harf sesleniyor. Farkında olamayacağım kadar sessiz fısıldaşıyorlar ama duyuyorum. birkac harf sesleniyor. O kadar isteksiz ki bilinçaltım, benliğim bu duyguya tekrar kapılıyor olmama, bulmacalar, içinden çıkılmaz bilmeceler sunuyorlar önüme. Ararken cevapları, sorular, sorunlar çıkarıyorlar bulandırmak için düşüncelerimi. Odak noktam bu denli fazlayken tüm mimariyi alt üst edecek bir kata, en üste çökecek ve diğerlerini ezecek kadar ustun o ekşi tada izin vermiyorlar. Yol yordam göstermekten çok beni karanlık dehlizlere atmaya calışıyorlar. Rüşvetleri var benim için, tatlı duygular bunlar. Kızdırırsam onları eğer, acılar da var, cezalar. Ama damağım yanıltmıyor beni dimağım kadar. Yardım etmeye çalışıyor, özlenmiş tatlarla oyun oynuyor bana. İçimde de bir zıtlıklar dunyası inşa etmişken, hangi tarafa yenileyim diye düşünüyorum. Ağzımda o adını bile unuttuğum şeyin tadına izin versem mi, sarsa mı beni o mayhoşluk, yoksa kaptırmasam mı kendimi. Alfabemden seçtiğim üç harfi kazısam mı gövdeme? Fısıldaşan harflere bir bütün gibi bakmayı becerebilir miyim dersiniz? Ne derler, ‘kısmet!’…
Komsudan Alinan Onluk!
Kaliplarla ogrenirsin bir dili, oyle ogretilirsin. Tanidiklastirma cabalarinin sonucu olarak dogan kurallarla. Esnekligi olmayan ezbere kurallar ogretilir alfabeden hemen sonra. Cumlenin yapisi bozulmaz, once ozne gelir sonra bilmem ne.. Kural disi kalan her ifade kurcalar kafani, derinlemesine tararsin bildigin tum kurallari ama nafile.. Hicbir kaliba sokamazsin elindekini. Ogretilenler bir anda kaybeder tum anlamlarini…Sen kendi dilinde kurdugun milyonlarca devrik cumleye o denli alismisken, sarsilmaz kaidelerle ogretilen o dilin bir acigini yakalamiscasina sevinirsin bir parca ama cok surmez o sevinc… O kuraldisilik bile bir kuraldir cunku.
Matematikte 0 yutan elemandir, 1 etkisiz…ama sadece carpmada.. Once toplama ogretilir ama sadece pozitif sayilari toplarsin, sonra cikarma ‘8’den 10 cikmaz’ diye yerlestirirsin aklina, gider komsudan bir onluk alirsin cikaramayinca. Sonra biraz daha ‘buyudugunde’ artik 8’den 10’u cikarabilecegini soylerler… Kurallar degisir yine ya da sen kurallarin disina cikarilirsin bir anda.. Cunku o kadar ‘buyumus’ kabul edilirsin.
Hangi bolumde uzmanlasacagina sen karar verebilirsin belki ama ne zaman olacagina sen karar veremezsin. Nasilsa bir kural da onun icin vardir bilirsin, sen o karari verebilecek kadar ‘buyudugunde’ birileri senden daha iyi bilir durumun boyle oldugunu…
Icinden cikamadigin bir seyler oldugunda bilirsin ki o bir ‘kural’.. Aklin almadiginda bir cozumu bilirsin ki o bir baskasinin ‘formulu’…
Sonra insanlar senden ‘yaratici’ olmani beklerler, ‘girisimci’ olmani… Kurallari asmani ya da ‘yenilerini’ koymani…kim bilir…
Binlerce kuralin icinden siyrilip sadece kendi kurallarinla yasamayi ogrendigin gun, iste o gun, gercekten ‘buyursun’.
Simdi:
Cikarma islemini omrum boyunca komsudan alacagim onluklarla yapabilmek dilegiyle..
Kaldığı yerden ‘Mutluluk’ masalı
Işıklar sönmüş, sokak boştu. Gecenin şarkısı farklı melodilerle kulaklarındaydı ikisinin de.. Zamanın aynı kanadına oturmuşlardı bugün, uzun zaman sonra ilk defa.. Konuşmuyorlardı, ritmi bozmak istemediklerinden.. Kadın, evde masanın üstünde bıraktıkları fincanları hatırladı birden.. Fincanın kenarındaki ruj izini.. Nedendir bilinmez, ‘keşke’ dedi, keşke yıkasaydım fincanları.. Adamın sakalını yüzünde hissedince ana döndü birden, ‘keşke’ dedi, keşke izi kalsa bu öpücüğün… Döndü, gülümsedi adama. Birlikte nefes aldılar, derin bir nefes.. Bir süre içlerinde tuttular, bırakmadan önce bu anı bedenlerinin hafızasına kazıdılar.
Küçük parmağından tutmuştu kadın adamın elini, en çok bunu seviyordu, o kocaman parmaklara kenetlenip arasında kaybolmaktansa, minik bir parmağa tutunup hem özgür kalmak, hem bağlanmak… Çekiştirdi serçe parmağından adamı, gözlerine baksın istiyordu çünkü.. Anı böyle fotoğraflıyordu kadın, böyle kazıyordu içine.. Gözlerinde, kendi gözlerinin ışıltısını görene kadar bekledi kadın.. Adam sabırlı, kaçırmadı gözlerini.. Bekledi, sevgiyle baktı ‘tamam’ işareti gelene kadar.. Bir nefes daha aldılar birlikte, tuttular, bıraktılar…
Because the night’
İçimin odalarından birinde
Kapı açıldı, hissediyorum
Sorumsuzca
Sorunsuzca
Kahkahalarla
Ve aşkla
Kilide giren anahtar sesi
Midemi döndürmeye yetti
Ufacık bir toz zerresi bile kalmadı
Yaşamım tümüyle silkelendi
Sanki-
Dünya yine baş aşağı
Yani
Gülüyor somurtkanlar
Ve -because the night
Dinliyor tüm sakinler
mesafesi
Adam maviye benziyor
Sözleri deniz kokuyor
Gözlerine gökyüzü sığmış
Elleri bulutlar gibi,
Yumuşak.
Adam yeşile benziyor
Kolları söğüt dalı gibi
Sarınca huzur veriyor.
Adam siyaha benziyor
İçinde kaybolursun hani
Göremiyorsun, görünmez oluyor.
Adam beyaza benziyor
Mesafesi…
Yanıltıyor…
ALev
Ben sevdiğim zaman seni
Sokaklar arınıyor insanlardan
Kaldırım taşları kalıyor
Bir de Fransız balkonlar
Sakinleşiyor bu şehir
Sanki hiç acelesi kalmıyor
O da ‘an’da kalmak istiyor
Gülümsüyor birbirine çapkın bulutlar
Onlar da tıpkı bizim gibi
-çarpışıyor-
Ben sevdiğim zaman seni
Ürkütmüyor yarınlar
Kaygılar siliniyor çehremden
Gülümsemek kalıyor geriye
En sevdiğim şeklini
Kolay alıyor saçlarım
İnadım sönüyor
Dudaklarım hep pembe kalıyor
Gözlerim hep parlak
Ben sevdiğim zaman seni
Kitaplar konuşuyor
Şarkılar susmuyor
Bedenim ritmini buluyor
Zihnim dinleniyor
Kalbim canlanıyor
Midem hep ters duruyor
Ben sevdiğim zaman seni
-bir ben çıkıyor ortaya
tüm gizleri alev alıyor
Katma-n
Siz ve o kibirli burnunuz bayım!
Sizi ayırmak durumundayım.
Vakur mu marur mu
Bilinmez.
Gözlerinizdeki sır perdesi
Aralanmıyor ki gireyim içeri
Hayır yani
Nedir bunca katmanınızın sebebi?
Kasımdan mı
Yoksa yaşanmışlıklar mı..
Siz ve o kibirli burnunuz bayım
Üzgünüm ama sizi aşmak durumundayım!!!
Her gün yeni bir gökyüzü 