Benim insanlara oynadığım ilk kart ne?

Peki ya seninki?

Beni ben yapan mı sunduğum?

Yoksa alacağını bildiğim mi verdiğim?

-mış gibi miyim dersin

Yoksa ben gibi mi?

İkisi de üç harf değil mi?

Biri niteliksiz bir ek

Diğeri…

Tanımlamaya kelimelerin yetmeyeceği

Bir sevgi…

Göster kendini!

Ne durdurabilir?

Ne durdurabilir coşkunu?

İçinde koşan,

İçinden taşan,

Sığdıramadığın,

Konduramadığın,

Kıyamadığın,

Bazen yoran,

Bazen bıktıran,

Bazen

Hani bazen

Birazını suya bırakmak istediğin

Sonra

Sonra korktuğun hani

Ya taşıyamazsa

Ya kaldıramazsa diye…

Ne durdurabilir coşkunu?

Hani diyorum

Senden başka?

Size de oluyor mu? Hani bazen zaman yetmiyor sanki, içinde koşturup duran atlıya yetişemiyor. Sanki kimin kimi kovaladığı karışıyor. Hani an geliyor, düğüm oluyorlar, anlar… Kaçan, kovalayan, roller, sebepler, amaçlar, sonuçlar, koşan, yorulan, isteyen ama susan, susan ama hep bakan… Hepsi koca bir denklemde yerlerini arıyor, bulamıyor, karmaşa dediğin hani, hani kaos dediğin, sanki böyle doğuyor. Heves geliyor sonra -sanki gökten bir yerden- Çok kalmıyor ama, gördükçe karmaşayı, kaçıyor… Öyle bir saklanıyor ki bazen, çağırıyorsun, sesleniyorsun, hani duyuyor da hiç oralı olmuyor…

Sonra bir bakıyorsun, bir kağıt parçasında, çekmecenin kuytusunda, bulamayacağın kadar arkasında, unutacağın kadar altında… Ne denklem hatırlanıyor, ne sürüklediği karmaşa… Gerek var mı hevesten söz açmaya?

http://ipk.adimadim.org/kampanya/CC46883

Onlara A’dan başka, acıdan başka, ağrıdan başka duyguları yaşatalım diye.. O minik meleklerin yüzünde kocaman bir gülümseme olabilelim diye.. El ele tutuşup birlikte oyun oynayabilsinler diye.. En çok da gülmek onları iyileştirsin diye.. Kanserle mücadele eden çocuklar için Hijyenik Oyun Merkezlerinin 2. sini Şişli’de açabilmek için koşuyorum.

Az çok deme, inan bir sakız parası bile hayatı değiştirebilir kimi zaman. Azla çoğu yaratabiliriz birlikte!

Hadi, sen de destekle!!

Yukarıdaki linke tıklayarak, az çok demeden, minik meleklere desteğinizi bekliyorum..

Unutmayın,

Bir çocuk gülecek

Dünya değişecek…

Kendimin efendisiyim ben!

Bunca katmanın,

Bunca hissin,

Bunca düşüncenin,

Her anımın,

Her an’ımın,

Geçmişimin,

Bugünümün ve

Tüm yarınlarımın.

Yarımların, tamların ve

Hiçlerin.

Hep ve her daim!!!

Benim hüznüm başka türlü… Bir mekanizma var sanki beynimin bir köşesinde tıkır tıkır işleyen.. Her şey yolunda belki ama bir parçası eksik bu tamlığın, olmuşluğun.. Tamlığın eksikliği olur mu demeyin, mükemmellik de bir kusur, bunu iyi bilir insanoğlu… Benim hüznüm ne bu noksan olmuşlukta, ne de bunalımın saklı kutusunda. Benim hüznüm içimde, müdahalesiz, esaret altında. Asla izin vermem çıkıp gitmesine, iyi bilir beni terk etmemesi gerektiğini, bilir bilir de o da sıkılır bazen bu anlamsız vukudan. Çekip gider bazen bu çelişkili sahipten! Dışarıdaki keşmekeş yorar onu, bilir onu pamuklar içinde sarılı tuttuğumu, döner gelir boynu bükük… İçimi burkar hüznümün hüznü, birbirimize bakıp aynı cümleyi kurarız sessizce:

-Benim hüznüm başka türlü!

İnsan koşuyor

Zaman koşuyor

Anlar koşuyor

Anılar koşuyor

Dünya, evren, tanrı, dilekler, acılar, mutluluklar, sonlar, başlangıçlar, duygular, kalp, akıl, düşünceler, beden, zihin…

Herkes

ve her şey koşuyor.

Bir soru düşüyor insanın aklına sonra

Nerede bitiş çizgisi?

ve sonra bir soru daha

Başlangıç neredeydi ki?

Bir gök bakımlık zamanda

Yersizliğini hisseden tüm insanlığa

Yerin de bir yurdu olmadığını

Göstermek istiyorum tüm varlığımla

Sahipsizliğin en koca mağdurunun

Yer olduğunu göstermek istiyorum

Gelen ve geçene

Kalana ve gidene

İnsan seninle dans ederken dinleniyor be adam!

İnsan seninle yorulmuyor.

Sanki dünyanın bütün enerjisi o küçük serçe parmağında toplanmış

orada bitip tükenmek bilmeyen bir hayat kaynağı varmış gibi…

İnsanın seninle durası gelmiyor be adam!

İnsan seninle…

sevmeden duramıyor!

Bugün dünya komik, bugün insanlar tuhaf, bugğün konuşmalar sessiz, fallar kötümser, duygular karmaşık, bugün üzülmek bile komik. Bugün sağırlar duymaya hazır ama herkes susmuş, körler görmek için beklerken her yer karanlık. Bugün rüyalar çıkmazda, hayallere ulaşmak hiç olmadığı kadar uzakta. Bugün eller soğuk, dokunuşlar iç acıtıcı ve bugün her şey komik – dedim ya komik!

Bugün koşmuyorum asansöre yetişmek için, telaşsızım. Bugün durgunum, hava soğuk. Üşüyor muyum, bilemiyorum. Üşüyorsam eğer beni üşüten şey hava mıdır, bilemiyorum. Bugün inanmıyorum, duymuyorum, konuşmuyorum ve hissetmiyorum, hissedemiyorum. Hayır, yanlış anlamayın kitaplarda geçtiği gibi -taş kesmedim-, aksine, yumuşadım bugün, sanki eriyorum. Ama dedim ya -hissetmiyorum! Bilemiyorum bugün ihtiyaçlarımı, önümde duran insanları tanımıyorum, arabaya binmeye karar veremiyorum. Adımı söylüyorlar, anlamıyorum. Ayaklarım yürüyor, dilim konuşuyor, her şey normal belki ama içimde bir yerlerde ters giden bir şeyler var. Kalbim atıyor, nefes alıp verebiliyorum sanki, ya da, ya da ben öyle sanıyorum. Bakıyorum, çok bildiklerim az bugün. İyi bildiklerim kötü, tam bildiklerim yarım bile değil. Hiç yoktan iyiymiş, alacakla borç ödenmezmiş, ne bileyim atlar nallanırken kurbağalar ayak uzatmazmış, bugün tüm bunlar mantıklı geliyor sanki. Sanki bugün dünyayı anlıyorum, trajikomik bu olsa gerek diyorum, hatta herkese hak veriyorum bugün. Sessiz kalıyorum, haklı olsam bile susuyorum bugün. Mecalim yok, bugün bileğime batırdığım çuvaldız kanatmıyor, hep yara yapan küpem acımış gibi halime, yakmak istemiyor canımı herhalde. Ya da ısrarlarıma dayanamamış, bilmiyorum. Varlığını bile hissetmiyorum. Bugün rahatsız olmuyorum hiçbir şeyden, kendimden başka… Ben değilim bu, ışığımı geri istiyorum. Ama gelse de şimdi onu içerime alamam biliyorum. Ben bugün kuyuya düşmüşüm belki, ya da uzaya çıkmışım- bilmiyorum. Yıldızların üstünde miyim, toprağın altına mı girdim, bilmiyorum. Kahretsin ki bilmiyorum!!

Ben bugün aklımdan oluyorum.. aklımdan oluyorum…