Size de oluyor mu? Hani bazen zaman yetmiyor sanki, içinde koşturup duran atlıya yetişemiyor. Sanki kimin kimi kovaladığı karışıyor. Hani an geliyor, düğüm oluyorlar, anlar… Kaçan, kovalayan, roller, sebepler, amaçlar, sonuçlar, koşan, yorulan, isteyen ama susan, susan ama hep bakan… Hepsi koca bir denklemde yerlerini arıyor, bulamıyor, karmaşa dediğin hani, hani kaos dediğin, sanki böyle doğuyor. Heves geliyor sonra -sanki gökten bir yerden- Çok kalmıyor ama, gördükçe karmaşayı, kaçıyor… Öyle bir saklanıyor ki bazen, çağırıyorsun, sesleniyorsun, hani duyuyor da hiç oralı olmuyor…

Sonra bir bakıyorsun, bir kağıt parçasında, çekmecenin kuytusunda, bulamayacağın kadar arkasında, unutacağın kadar altında… Ne denklem hatırlanıyor, ne sürüklediği karmaşa… Gerek var mı hevesten söz açmaya?