Benim hüznüm başka türlü… Bir mekanizma var sanki beynimin bir köşesinde tıkır tıkır işleyen.. Her şey yolunda belki ama bir parçası eksik bu tamlığın, olmuşluğun.. Tamlığın eksikliği olur mu demeyin, mükemmellik de bir kusur, bunu iyi bilir insanoğlu… Benim hüznüm ne bu noksan olmuşlukta, ne de bunalımın saklı kutusunda. Benim hüznüm içimde, müdahalesiz, esaret altında. Asla izin vermem çıkıp gitmesine, iyi bilir beni terk etmemesi gerektiğini, bilir bilir de o da sıkılır bazen bu anlamsız vukudan. Çekip gider bazen bu çelişkili sahipten! Dışarıdaki keşmekeş yorar onu, bilir onu pamuklar içinde sarılı tuttuğumu, döner gelir boynu bükük… İçimi burkar hüznümün hüznü, birbirimize bakıp aynı cümleyi kurarız sessizce:

-Benim hüznüm başka türlü!