Bekliyorum kapının eşiğinde, sessizce diktim gözlerimi yere. Korkutuyor beni içeriye girmek, dışarıda kalmaktan daha çok korkutuyor hem de. Gözlerimi yerden kaldırırsam eğer ne görürüm, ışık mı? Yoksa, yoksa köhne bir karanlık mı? Başlangıç mı buradan girmek, yoksa kendimi kapamak mı olmamışlıklarıma… Yaklaştım mo o sona, o sonsuz karanlıklar barındıran içi sırlı kutuya… Dillerin lal olduğu, gözlerin kör olduğu noktaya.. Ne yapmalı, nasıl etmeli de bilmeli nihayeti? Getirmiş miyim sihirli küremi yanımda, sorsam cevap verir mi bana? Yaralarımı saracak mu bu ‘adım’, çekip alır mı beni tüm yaşanmış acılardan, tortuları kazır mı canımı yakmadan? Ey bilenler! Söyleyin, susmayın artık! Sessizliğiniz çaresizleştiriyor beni, kulak zarlarım patlıyor bu sükunetten. Yok mu içimi duyan? Dilim çözülmüyor, ama yüreğim, yüreğim konuşuyor dinleyin, anlayın… İhtiyacım var birinin sessizce kilitlerimi açmasına, gözlerimden anlamasına beni.. Kurtarın içimdeki zindanda hapsettiğim dilimi… Sesim çıksın, soluğum duyulsun, biri yanıtlasın suallerimi… Yanıtlasın ki bileyim, nereye götürecek beni bu ‘adım’…