Adam uyandı. Uyanmak derken, gözlerini açmak değil kastettiğim, zihnini uyandırdı. Sonuçta gözünü açması için önce zihninin uyanması gerekiyordu, değil mi? Her şeyin bir sırası vardı, olmalıydı. Şimdi kalkmalıydı, komutları bir bir sıraladı, her bir komut sırasıyla işleme sokuldu. Ayağa kalktı, geceden açık kalmış lambayı söndürdü, perdeleri araladı, yatağı düzeltti, banyoya gitti, elini saçlarına geçirdi- ama o da ne!- komut sırası bozulmuştu, saçına giden elinin önce musluğu açması gerekiyordu… Ne oluyordu şimdi, şaşmaması gereken bir sırası, bir düzeni vardı onun.. Bu düzenin bozulmasına, hele ki bu düzeni kendisi bozmaya izin veremezdi, vermemeliydi..

Hızlıca yüzünü yıkadı, dişlerini fırçaladı..Hayır, kahve makinesini çalıştırmayı atlamıştı, ne oluyordu ona böyle? Neydi ters giden bu sabah? Neden gülümsüyordu aynaya bakarken, üstelik düzenini bozmuşken..

Dün geceyi hatırladı birden.. Kendini kandırdı, hatırlamış gibi yaptı aslında, zihni dalga dalga dün geceyi hücrelerine yayıyordu çünkü.. Unutması mümkün değildi ki hatırlasın.. Vanilya kokusunu, o kocaman gözleri, o sıcak bakışları ve biraz da o şapşallığı… Şapşallık derken yine kendini kandırdı, aslında hayatında daha önce böyle bir sevimlilikle karşılaştığını hatırlamıyordu… Sevimlilik değildi hatta daha önce karşılaşmamış olduğu şey, içine bir anda yayılan o duygu, o ılık duyguya oldukça yabancıydı..

Yatağa bıraktı kendini gülümseyerek ve hayal etti.. Bir çello, o ünlü Fransız restoranı, en sevdiği müzik, en sevdiği yemek.. Ve karşısında o ılık duygunun kahramanı kocaman gözler… Onunla alacağı milyarlarca nefesi düşündü, yapacakları seyahatleri, katılacakları davetleri, okuyacakları kitapları, tartışmalarını, barışmalarını…

Hepsini sırasıyla -bir bir- düşündü, düşledi.. Sırayı asla bozmadı hayal ederken…

Farkında değildi adam, yeni, yepyeni bir -düzen- hayal ettiğinin farkında değildi…